<p><iframe src="//www.youtube.com/embed/PJ5tKQgv1iQ" width="560" height="314" allowfullscreen="allowfullscreen"></iframe>Uluslararası Sularda Bir Ge<br /><br /></p>
<section class="yazi-icerik">
<p>Tunus’a ulaştık.</p>
<p>Havalimanında 15 saat boyunca susuz, yemeksiz, çaysız bekletildik; sorguya alındık. İçimden, <em>Kötü başlangıçlar güzel biter inşallah</em> dedim.</p>
<p>Umutla dolu Özgürlük Filosu gemisine nihayet ulaştık. Zorlu bir süreçten sonra, üç gün sonra Malta açıklarında, uluslararası sularda demir attık.</p>
<p>Gece saat 00.15 'ti.</p>
<p>Toparlanıp yatağıma uzandım, telefonumla oyalanıyordum. Ansızın bir patlama oldu.</p>
<p>İrkildim. Kalbimi tuhaf bir korku sardı.</p>
<p>Tuhaftı çünkü gemideydik…</p>
<p>Acaba bir şey mi düştü, kırıldı, parçalandı? Jeneratöre mi bir şey oldu? Elektrik şebekesinde bir arıza mı var? diye düşündüm.</p>
<p>Kafamda binbir ihtimal dönerken kendimi dışarı attım.</p>
<p>Gemi mürettebatından iki kişi etrafta telaşla koşturuyor ve <strong>“Herkesi geminin arkasından toplayın!”</strong> diye bağırıyorlardı.</p>
<p>Korkum daha da belirginleşti. Çünkü bu kişiler teknik ve jeneratör sistemlerinden sorumluydu.</p>
<p>Zaman bir anda hızlandı. Aklım durmuş gibiydi.</p>
<p>Ne olduğunu anlamaya çalışıyordum ama hiçbir şey anlayamıyordum. Sadece peşlerinden gidiyordum.</p>
<p>Geminin arka kısmına vardık.</p>
<p>“Dron” dedi biri. İlk anda algılayamadım.</p>
<p>“Bizi vuracaklar” dedi. Yine algılayamıyordum.</p>
<p>“Işıkları kapatın!” dedi. Hâlâ elektrikle ilgili bir sorun olduğunu sanıyordum.</p>
<p>Tam o sırada ikinci patlama oldu.</p>
<p>Korkunun zirveye ulaştığı andı bu. Belirsizliğin korkusuydu bu…</p>
<p>“Abi, ne oluyor?” dedim.</p>
<p>“Dronla vuruyorlar!” dedi.</p>
<p>O an etrafa baktım. Gökyüzünde iki drone gördüm.</p>
<p>Telefonumu elime aldım. O korku, tedirginlik, heyecan…</p>
<p>Tarif edemediğim duygular içinde videoya kayda başladım.</p>
<p>Yaşadığım bu olay sadece iki dakikaydı.</p>
<p>Ama bu iki dakika, Gazzeli insanlar — çocukların, kadınların, kızların, gençlerin, yaşlıların — 17 aydır yaşadıklarının küçük bir özetiydi bu.</p>
<p>Ben sadece iki dakika yaşadım.</p>
<p>Onlar bir asırdır yaşıyorlar.</p>
<p>Ve ben Gazze'den 1500 mil uzakta, Malta açıklarında, uluslararası sularda yaşadım.</p>
<p>Hukukun var olduğunu sandığımız bir yerde…</p>
<p>İsrail’in böyle bir şeyi yapacağı aklımın ucundan bile geçmezdi. Ama yaptı.</p>
<p>Bu bir terördü.</p>
<p>Gazzeli insanlar şu anda ne durumda? Ne kadar vahşice öldürüldüler ve öldürülmeye devam ediliyorlar…</p>
<p>Bu düşüncelerle kendimi kınadım.</p>
<p>Ama bu gemiye binip onların yanında olduğumu bilmek bana büyük bir cesaret verdi.</p>
<p>Gaddar, katil, siyonist İsrail; canın cehenneme!</p>
<p>Bizi korkuttuğunu zannederken aslında bize cesaret veriyorsun!</p>
</section>

<p><img src="../../../../public/story/0/8/578848240649.jpg" alt="578848240649.jpg" /></p>
<p> Bizi Bekliyorlar 🕊️</p>
<p>❝ İçinde bulunduğumuz durum hayal edebileceğinizden çok daha kötü… Sabah uyandığımızda ise tüm çadırımız, yataklarımız, yiyeceklerimiz suyun içinde kalmıştı. Su yarım metreden fazlaydı… Her şeyimiz mahvoldu. ❞</p>
<p>Gazze’de sağanak yağışlar, zaten zor şartlarda yaşam mücadelesi veren aileleri bir kez daha vurdu. Çadırlar suyla doldu, yataklar ıslandı, eşyalar kullanılamaz hâle geldi. Birçok aile, soğuğun içinde, tamamen savunmasız durumda güne uyandı.</p>
<p>Bu insanlar yalnızca bir sığınma alanı değil, yeniden nefes alabilmek için desteğe ihtiyaç duyuyor. Bu felaketin ortasında, dünyanın kendilerini duyacağını umut ederek sesleniyorlar.</p>
<p><br />Mavi Marmara Gazze Temsilciliği olarak, selden etkilenen ailelerin acil ihtiyaçlarını ulaştırmak için çalışmalarımızı sürdürüyoruz.<br />Gücünüz ölçüsünde vereceğiniz her destek, bir ailenin karanlık bir geceden sabaha umutla uyanmasına vesile olabilir.<br /><br /></p>
<p>Aşağıdaki linkten videonun tamamını izleyebilirsiniz.</p>
<p>https://www.instagram.com/reel/DRMzKSAiMKi/?utm_source=ig_web_button_share_sheet</p>

<p>Mısır’da Gazze’den kaçmak zorunda kalmış Filistinlilerle karşılaştığım ilk anda içimde ağır bir his oluştu. Bu his yalnızca savaşın yıkıcılığına dair değildi; çok daha derin, çok daha insanî bir sıkışmışlıktı bu. Anlattıklarından, bakışlarından ve susuşlarından şunu net bir şekilde gördüm: Bu insanlar sadece savaşın mağduru değildi, aynı zamanda sığındıkları yerde de görünmez kılınmışlardı.</p>
<p> <img src="../../../../public/story/0/7/5500.jpeg" alt="5500.jpeg" /></p>
<p>Gazze’den Mısır’a geçen Filistinlilerin büyük bir kısmı burada ikamet izni alamıyor, çalışma hakkına sahip olamıyor ve başka bir ülkeye geçmek için vize dahi çıkaramıyordu. Yani kaçtıkları yerden kurtulmuş olsalar bile, başka bir açık hava hapishanesinde yaşıyorlardı. Savaşın acımasızlığı zaten yeterince ağırdı; fakat bundan daha acı olan, sığındıkları ülkede karşılaştıkları vurdumduymazlık oldu. Mısır’da dolaştığım mahallelerde ve muhitlerde beni en çok sarsan şey, bu kayıtsızlığın ne kadar normalleşmiş olduğuydu. Bir mahallede insanlar açlıkla, belirsizlikle mücadele ederken; birkaç sokak ötede lüks binalarda yaşayanların bunu hiç umursamadan hayatlarına devam ettiğini gördüm. Fakirlik ve yoksulluk en dipteyken, zenginlik uç noktadaydı ve bu iki uçurum arasında hiçbir vicdan köprüsü yok gibiydi. İşte Mısır halkı için “vurdumduymaz” dememin sebebi tam olarak buydu. Buna ek olarak, Mısır halkında bana geçen en güçlü izlenimlerden biri de amaçsızlık ve anlamsızlık hissiydi. Kendi kimliğine, kültürüne, davasına ait güçlü bir duruş göremedim. Girdiğim birçok evde Mısır’a özgü bir şey görmek isterken, aksine Noel ve yılbaşı süsleriyle karşılaştım. Batı’ya özenen, onu taklit eden, sanki güçlü olana yaranmaya çalışan bir ruh hâli vardı. Bu bana, içi boşaltılmış, nereye ait olduğunu bilmeyen bir yaşam izlenimi verdi.</p>
<p><img src="../../../../public/story/0/7/image5-900x600.jpg" alt="image5-900x600.jpg" /></p>
<p>Gazze’den gelen Filistinliler ise bunun tam tersiydi. Onlar, her şeye rağmen kendileri olarak kalabilmiş, amaçları ve umutları olan bir halktı. Girdiğimiz her evde Filistin haritaları, Filistin motifli eşyalar, duvar süsleri vardı. Bu insanlar kim olduklarını saklamıyor, aksine her köşede kimliklerini haykırıyorlardı. Bu, sessiz ama çok güçlü bir bilinçti. Onurlu bir duruşları, net bir şuur hâlleri vardı.</p>
<p><img src="../../../../public/story/0/7/cairo_gazawi_2024-3.jpg" alt="cairo_gazawi_2024-3.jpg" /></p>
<p>Evlerin çoğunda kadınlar vardı; çünkü kocaları ya savaşta şehit olmuştu ya da Gazze’de kalmak zorunda kalmışlardı. Buna rağmen bu kadınlar hayata tutunmanın yollarını arıyordu. Kendi emekleriyle yaptıkları anahtarlıklar, örgü çantalarla geçimlerini sağlamaya çalışıyorlardı. Bir evde iki bacağını kaybetmiş bir ablamız vardı; buna rağmen yüzünde umut vardı, gülümsüyordu. Başka bir evde, yakınlarını kaybetmiş bir başka kadın… Ama yine aynı şey: yaşam arzusu, direnç ve umut. Yardım dağıtırken fark ettiğim bir başka şey ise Filistinlilerin gururu oldu. İhtiyaçları çok büyük olmasına rağmen, yardımı almakta bile bir onur çizgisi vardı. Özellikle erkekler, hayatım boyunca unutamayacağım bir vakar taşıyordu. O yardımlar olmasa zorlanacaklarını biliyordum; ama eğer gerçekten mecbur kalmasalar, sırf gururlarından almayacaklardı. Unutamayacağım anlardan biri de yaşlı bir ablayla karşılaşmamdı. Bombalamalar sonucu gözlerini kaybetmişti, yürümekte zorlanıyordu. Yanına yaklaşıp selam verdim; beni duydu ama göremedi. Olduğu yerde bekliyordu, birinin onu alıp götürmesini… Yüzündeki tebessüm, yaşadığı her şeye rağmen hâlâ oradaydı. Sesin geldiği yöne doğru gülümsüyordu. O an ne yapacağımı bilemedim, sadece izledim. O tebessüm zihnime kazındı. Bütün bunları gördükten sonra kendi hayatıma baktım. Kendi dertlerimi düşündüm ve şunu fark ettim: Aslında benim “dert” sandığım şeyler ne kadar küçükmüş. İnançlı ve refah seviyesi olan insanlar olarak ne kadar çok şükretmemiz gerektiğini anladım. Eve döndüğümde ise başka bir eksiklikle yüzleştim: Kendi evimde, kendi toprağımı, davamı, mücadelemi hatırlatan neredeyse hiçbir şey yoktu. Oysa Gazze’den gelen bir Filistinlinin evinde, en küçük köşede bile toprağına dair bir iz vardı. Mısır’daki Filistinliler sıkışmışlıkların arasında yaşıyor; ama buna rağmen umutlular. Sabırla, onurlarını koruyarak yardım eli uzanmasını bekliyorlar.  Resmî rakamlar net olmasa da, Gazze’den Mısır’a geçen Filistinli sayısının on binlerle ifade edildiği biliniyor. Çoğu geçici statüde, güvencesiz ve belirsizlik içinde yaşamaya çalışıyor.</p>
<p>Peki somut olarak ne yapılabilir? Bu insanlar için sadece üzülmek yetmez. Uluslararası alanda seslerinin daha güçlü duyurulması, kalıcı ikamet ve çalışma hakları için baskı oluşturulması, sadece geçici yardımlar değil sürdürülebilir geçim imkânları sağlanması gerekiyor. Eğitim, psikolojik destek ve ekonomik üretim alanları açılmadıkça bu sıkışmışlık devam edecek. Benim bu yazıyı yazma sebebim, sadece gördüklerimi anlatmak değil. Aynı zamanda kendime ve okuyan herkese şu soruyu sormak: Biz kendi kimliğimizle, davamızla ve insanlığımızla ne kadar yüzleşiyoruz?</p>
<p>Gazze’den Mısır’a uzanan bu hikâyede en çok gördüğüm şey şuydu: Her şeyini kaybetmiş insanlar, onurlarını kaybetmemişti. Ve belki de asıl umut tam olarak burada duruyordu.</p>
<p> </p>

<p><iframe src="//www.youtube.com/embed/lzybArhWdLY" width="560" height="314" allowfullscreen="allowfullscreen"></iframe></p>
<p>Bizi Bekliyorlar </p>
<p>❝ Hayatım bir anda altüst oldu… Yaralanmamdan sonra artık ne çalışabiliyorum ne de evimi geçindirebiliyorum. Bacağımda kalıcı bir sakatlık var, sırtımda ve omurgamda şarapnel parçaları duruyor. Her hareketim acı veriyor, ama yine de sabrediyorum… ❞</p>
<p>Gazze’de zaten zorlu olan yaşam koşulları, yaralı ve bakıma muhtaç insanlar için çok daha ağır. Su ve yemek için günlerce mücadele eden aileler, yaşanması son derece güç yerlerde hayata tutunmaya çalışıyor. Hele ki kış yaklaşırken… soğuk, yaraları ve çaresizliği daha da derinleştiriyor.</p>
<p>❝ Kardeşim şehit olduğunda dünya başımıza yıkıldı. O bize bakardı… Şimdi hem yokluğuyla hem de geçim sıkıntısıyla mücadele ediyoruz. Tek başıma su taşımak için sırtıma iki büyük bidon yüklemek zorunda kalıyorum. Hayat eski hâline hiç dönmedi… ❞</p>
<p>Bu insanlar sadece ekmeğe, suya ya da bir battaniyeye değil… yeniden nefes alabilmek için uzanacak bir ele ihtiyaç duyuyor. İçinde bulundukları sıkıntının duyulmasını, görülmesini umut ederek yardım çağrısında bulunuyorlar.</p>
<p>Mavi Marmara Gazze Temsilciliği olarak, zor durumda kalan ailelere ve yaralılara acil destek ulaştırmak için çalışmalarımız devam ediyor. Gücünüz nispetinde yapacağınız her katkı, bir ailenin karanlığın içinden yeniden umut görmesine vesile olabilir.</p>
<p> </p>

<p style="text-align: left;"><strong> Bizi Bekliyorlar!<br /></strong><iframe title="📽️ Bizi Bekliyorlar 🕊️" src="//www.youtube.com/embed/bufCjUfRRTY" width="680" height="1209" frameborder="0" allowfullscreen="allowfullscreen"></iframe></p>
<p style="text-align: left;">❝ Bu benim evimdi… Sadece iki ay oturabildim. Savaştan bir ay önce satın almıştım. Maalesef doğru dürüst faydalanamadım. Bütün emeğimi, birikimimi, ömrümün alın terini buraya yatırdım. Çocuklarımla burada mutlu bir hayat yaşamak için. Ama gördüğünüz gibi bombalandı ve çok ağır hasar aldı. ❞<br /><br /></p>
<p style="text-align: left;">Gazze’de evi hasar gören aileler, tehlikeli olsa bile yıkık dökük duvarların arasında yaşamaya mecbur kalıyor. Çünkü dışarıdaki çadırlar soğuk ve yağmurda artık bir sığınak değil. Evin içinde hiçbir eşya kalmadı; ne battaniyeler, ne döşekler… Her şey yok oldu.<br /><br /></p>
<p style="text-align: left;"><img src="../../../../public/story/0/5/bizi-bekliyorlar-v3-web.jpg" alt="bizi-bekliyorlar-v3-web.jpg" /></p>
<p style="text-align: left;"><strong></strong></p>
<p>❝ Benim bütün çocukluğum yıkım, göç, bombardıman ve açlıkla geçti. Elbette benim de dünyanın diğer çocukları gibi yaşama hakkım var. Onlar neden benden daha şanslı? Hayırseverlere, tüm dünyaya sesleniyoruz. Bizi görsünler, bize ulaşsınlar, herhangi bir şekilde yardım etsinler. ❞</p>
<p> Bu insanlar yalnızca bir çatıya değil… kendilerini koruyabilecek kadar bile olsa bir desteğe ihtiyaç duyuyor. Dünyanın duyacağını umut ederek sesleniyorlar.</p>
<p><br />Mavi Marmara Gazze Temsilciliği olarak, evi yıkılan ve barınacak yeri kalmayan ailelere acil yardım ulaştırmak için çalışmalarımızı sürdürüyoruz.<br />Gücünüz ölçüsünde yapacağınız her katkı, bir ailenin yeniden umut bulmasına vesile olabilir. </p>
<p style="text-align: left;"> </p>

<p style="text-align: center;"><strong>Hanzala’ya Yapılan Müdahale: Uluslararası Sularda Sivil Bir İnisiyatifin Zorla Durdurulması.</strong></p>
<div class="bubble hide-name is-out can-have-tail is-read is-group-first" style="text-align: center;" data-mid="18025" data-peer-id="1340429274" data-timestamp="1759146436">
<div class="bubble-content-wrapper">
<div class="bubble-content">
<div class="message spoilers-container" dir="auto"><strong>2025’te Özgürlük Filosu’nun Hanzala gemisi, İtalya’dan Gazze’ye insani yardım taşırken sabotajlara ve uluslararası sularda İsrail müdahalesine uğradı. 12 ülkeden aktivistler gözaltına alındı, şiddet gördü. Hukuka aykırı müdahale dayanışmayı bastırmaya çalışsa da küresel destek artarak sürüyor.</strong></div>
<div class="message spoilers-container" dir="auto"> </div>
<div class="message spoilers-container" dir="auto">2025 yılında, Özgürlük Filosu Koalisyonu tarafından organize edilen bir sivil insani yardım girişimi kapsamında Hanzala isimli gemi, İtalya’dan hareket ederek Gazze’ye doğru yola çıkmıştır. Geminin temel amacı, Gazze Şeridi’ne yönelik süregelen ablukayı deniz yoluyla aşmak ve bölgeye insani yardım ulaştırmaktır. Bu çerçevede, 12 farklı ülkeden 21 gönüllü aktivist, gazeteci, sağlık çalışanı ve insan hakları savunucusu gemiye katılarak yolculuğa dahil olmuştur. 12 farklı ülkeden 21 gönüllü aktivist, gazeteci, sağlık çalışanı ve insan hakları savunucusu gemiye katılarak yolculuğa dahil olmuştur. Hanzala sadece insani yardım malzemeleri taşımakla kalmamış; aynı zamanda küresel dayanışmanın, sivil direnişin ve uluslararası hukuka bağlılık çağrısının sembolü hâline gelmiştir. Gemide taşınan malzemeler arasında bebek maması, çocuk bezi, ilaç ve temel gıda maddeleri yer almaktadır. Katılımcılar; Amazon İşçi Sendikası’nın kurucusu Christian Smalls, insan hakları avukatı Huwaida Arraf, Yahudi-Amerikalı savaş karşıtı aktivistler, Avrupa Parlamentosu üyeleri ve Al Jazeera muhabirleri Mohamed El Bakkali ile Waad Al Musa gibi isimlerden oluşmaktadır.</div>
<div class="message spoilers-container" dir="auto"><img src="../../../../public/story/0/4/ekran-goruntusu-2025-09-29-152002.png" alt="447465625716.jpg1.jpg" /></div>
<div class="message spoilers-container" dir="auto"><strong>Yolculuk Öncesi Sabotaj Girişimleri</strong> Hanzala gemisi, seferine başlamadan önce iki ayrı sabotaj girişimiyle karşı karşıya kalmıştır. Yapılan teknik kontroller sonucunda, geminin pervane kısmına bilinçli olarak dolanmış ipler tespit edilmiştir. Eğer bu durum zamanında fark edilmeden motor çalıştırılsaydı, yüksek ihtimalle geminin aktarma organları ciddi şekilde zarar görecek ve gemi hareket edemez hale gelecekti. İkinci sabotaj girişimi ise gemiye temin edilen kullanım suyuna yönelik olmuştur. Yapılan analizlerde, su deposuna sülfürik asit karıştırıldığı ortaya çıkmıştır. Bu durumun fark edilmemesi halinde hem mürettebat hem de gönüllüler ciddi cilt yanıklarıyla karşı karşıya kalabilir, hayati tehlike arz eden sonuçlar doğurabilirdi. Bu girişimler, yalnızca bir gemiyi durdurmayı değil; aynı zamanda küresel dayanışmayı ve Filistin halkına ulaşacak insani yardımı engellemeyi hedefleyen saldırılar olarak değerlendirilmektedir.</div>
<div class="message spoilers-container" dir="auto"> </div>
<div class="message spoilers-container" dir="auto"><strong>Uluslararası Sularda Müdahale</strong> Tüm engellemelere rağmen yola çıkan Hanzala, 27 Temmuz 2025’te uluslararası sularda İsrail ordusu tarafından durdurulmuş ve gemiye müdahale edilmiştir. Müdahale sırasında gemide herhangi bir silah, askeri personel veya yasa dışı unsur bulunmamaktadır. Ancak gemide bulunan tüm yolcular gözaltına alınmış, kamera sistemleri kapatılmış ve dış dünya ile bağlantı kesilmiştir. Bu olay, İsrail’in 2025 yılı içinde Özgürlük Filosu misyonlarına yaptığı üçüncü askeri müdahaledir. Daha önce mayıs ayında Vicdan isimli yardım gemisine Avrupa sularında düzenlenen saldırıda dört kişi yaralanmış, haziran ayında ise Madleen isimli başka bir gemi ele geçirilmiş ve mürettebatı alıkonulmuştur. Bu zincirleme müdahalelerin uluslararası toplum nezdinde yeterince gündeme getirilmemesi, hukukun siyasal güç karşısındaki kırılganlığını gözler önüne sermektedir.</div>
<div class="message spoilers-container" dir="auto"> </div>
<div class="message spoilers-container" dir="auto"><strong>Hukuki Boyutu ve İnsan Hakları İhlalleri</strong> Uluslararası deniz hukukuna göre bir devlet, kendi karasularının dışında seyreden ve tehdit unsuru taşımayan sivil gemilere müdahale etme yetkisine sahip değildir. Özellikle bu gemiler yalnızca insani yardım taşıyorsa ve barışçıl amaçlarla hareket ediyorsa, bu müdahalenin meşruiyet temeli bulunmamaktadır. Bu bağlamda Hanzala gemisine yönelik gerçekleştirilen  operasyon, uluslararası hukuk normları ve temel insan hakları ilkeleri açısından hiçbir şekilde meşru ve savunulabilir değildir. Söz konusu müdahale hem hukuki hem de etik bakımdan ciddi ihlaller içermekte ve uluslararası toplumun vicdanında derin yaralar açmaktadır.</div>
</div>
</div>
</div>
<div class="bubble hide-name is-out can-have-tail is-read" style="text-align: center;" data-mid="18026" data-peer-id="1340429274" data-timestamp="1759146436">
<div class="bubble-content-wrapper">
<div class="bubble-content">
<div class="message spoilers-container" dir="auto">Özgürlük Filosu Koalisyonu, alıkonulan aktivistlerin ve gazetecilerin derhâl serbest bırakılması çağrısında bulunmuş; Koalisyon temsilcilerinden Ann Wright, gözaltına alınan kişilerin durumunun “keyfi, hukuksuz ve uluslararası hukuk normlarına aykırı” olduğunu belirtmiştir. Özellikle Christian Smalls’ın yaşadığı haksız şiddet dikkat çekicidir. Smalls, güvenlik güçleri tarafından yere yatırılarak boğulmaya çalışılmış, tekmelenmiş ve ciddi fiziksel şiddete maruz bırakılmıştır. Aktivistin boynunda ve sırtında gözle görülür izler oluştuğu ifade edilmektedir. Ayrıca Smalls’un avukatıyla görüşmesi esnasında altı polis memurunun çevrelerini sarması, yalnızca bireysel bir hak ihlaline değil, aynı zamanda savunma hakkına dönük sistematik bir baskıya işaret etmektedir. Bu tür uygulamalar, temel insan haklarına ve uluslararası hukuk normlarına aykırıdır. Smalls’un maruz kaldığı muamele, yalnızca bireysel bir saldırı değil; daha geniş ölçekte yürütülen bir bastırma politikasının yansımasıdır.</div>
<div class="message spoilers-container" dir="auto"> </div>
<div class="message spoilers-container" dir="auto"><strong>Hanzala Gemisi’nin Sınırlı Görünürlüğü: Madleen ve Vicdan Gemisi Deneyimleriyle Karşılaştırma</strong> Hanzala girişimi, insani yardımın sembolü olmasına rağmen kamuoyunda Madleen gemisi kadar geniş yankı bulmamıştır. Bu durum, daha önce yaşanan Vicdan gemisi deneyiminde olduğu gibi, sivil inisiyatiflerin görünürlüğü konusundaki farklılıkları gündeme getirmektedir. Bunun birkaç nedeni bulunmaktadır: Medyatik Unsurların Eksikliği: Madleen gemisinde tanınan siyasetçiler, aktivistler ve güçlü sosyal medya kampanyaları yer almış; bu durum uluslararası basının dikkatini daha yoğun şekilde çekmiştir. Hanzala’da önemli isimler bulunmasına rağmen, bu destek aynı ölçüde küresel bir medya ilgisine dönüşmemiştir. Gündem Çakışması: Müdahale, aynı dönemde dünya kamuoyunun yoğun biçimde meşgul olduğu başka bölgesel krizlerle aynı zamana denk gelmiş, bu nedenle gündem etkisi görece sınırlı kalmıştır.</div>
<div class="message spoilers-container" dir="auto"> </div>
<div class="message spoilers-container" dir="auto"><strong>Stratejik İletişimin Yoğun Gündemlere Denk Gelmesi: </strong>Hanzala girişiminin öncesinde ve icrası sırasında yürütülen iletişim ve kampanya faaliyetleri, Madleen örneğine kıyasla daha sınırlı görünürlük üretmiş; özellikle sosyal medya mobilizasyonu ile sembolik dil kullanımı görece zayıf kalmıştır. Bu durum, büyük ölçüde İsrail–İran arasındaki çatışmanın küresel gündemi işgal etmesine bağlıdır. Vicdan Gemisi ile Benzerlik: Vicdan Gemisi, risk düzeyi yüksek bir girişim olmasına karşın sınırlı medyatik görünürlük elde etmiştir. Bunun başlıca nedeni, ayrıldığı Tunus limanından itibaren yoğun bir kamuoyu kampanyası yürütmek yerine, düşük profilli bir iletişim stratejisinin benimsenerek görünürlüğün Malta çıkışı sonrasına ertelenmesidir. Mobilizasyonun başlamasına bir gün kala, mezkur geminin Malta Limanı’na yanaşarak aktivistleri kabul etmesi planlanırken, İsrail’in insansız hava aracı saldırısı gerçekleşmiştir. Dolayısıyla, Hanzala’nın insani boyutu ve hukuksuz bir müdahaleye maruz kalması ne kadar değerli ve önemli olsa da yeterince gündem olmamasının nedenleri; iletişim stratejilerinin, küresel aktörlerin katılımının ve uluslararası medyanın ilgisinin belirleyici olduğunu göstermektedir.</div>
<div class="message spoilers-container" dir="auto"> </div>
<div class="message spoilers-container" dir="auto"><strong>Sonuç</strong> Hanzala gemisine yönelik müdahale, yalnızca Filistin halkına yönelik insani yardım girişimlerinin engellenmesi değil; aynı zamanda uluslararası dayanışma hareketlerinin bastırılması anlamına gelmektedir. Geminin taşıdığı yardım malzemeleri kadar, taşıdığı umut, dayanışma mesajı ve insan hakları vurgusu da hedef alınmıştır.  Ancak söz konusu müdahale, dayanışma çabalarının sona ermesine değil; bilakis daha görünür ve yaygın hâle gelmesine neden olmaktadır. Hanzala, yalnızca bir gemi değil; insan onurunun, sınır tanımayan insani sorumluluğun ve barışçıl direnişin sembolüdür. Yaşanan bu hadiseler Özgürlük Filosu Koalisyonu'nu yıldırmamış, aksine Gazze'deki insanlık dışı ablukayı kırma kararlılığını daha da artırmıştır. Bu defa kurulan uluslararası Global Sumud Flotilla koalisyonuyla birçok farklı ülkeden insanın desteğiyle, 44 farklı yat, tekne ve gemiyle Eylül 2025 itibariyle Akdeniz'e açılma süreciyle ilgili hazırlıklarını sürdürmektedir.  </div>
</div>
</div>
</div>
<p style="text-align: center;"> </p>

<p><img src="../../../../public/story/0/3/somali3.jpg" alt="somali3.jpg" /></p>
<p> </p>
<p>Hiç düşünmemiştim böylesini. Böylesine bir yokluğu. Gözümde hep canlanırdı, kara kavruk çocuklar, kahverengi kuru bir toprak, çalılardan yapılmış evler. Ama sadece canlanırdı. Gerçek, bundan çok başkasıymış. Gözümde canlanan bu somut şeyler, aslında içinde nice duyguları barındırıyormuş. Yokluk duygusu mesela. Varlığı bilmeyen yokluğu bilebilir miydi? Belki de yaşamayı onlar için kolay kılan, varlığı bilmemeleriydi.<span class="Apple-converted-space"> </span></p>
<p>Kimi zaman aç, kimi zaman susuz, kimi zaman elbisesiz, dünyanın bir köşesinde yaşıyordu bu insanlar. Varlık içinde yüzen bizlerin tam aksine, onlar yokluk içinde yüzüyorlardı. Öyle ya, insanoğlu her şarta uyum sağlar ve öylece yaşayıp giderdi. Fakat insanca yaşamak herkesin hakkıydı. İnsanca yaşamak için, nice zenginliklere sahip insanların içine nakşedilmeliydi iyilik duygusu. İşte o zaman, herkes insanca bir yaşama kavuşabilirdi.<span class="Apple-converted-space"> </span></p>
<p><img src="../../../../public/story/0/3/somali4.jpg" alt="somali4.jpg" /> </p>
<p>Şimdi ben, insanca yaşamayı hakeden fakat dünyanın acımasızlığıyla karşı karşıya kalmış bu insanların arasındayım. İyilik için, onların gönlüne dokunabilmek için oradaydım. Kilometrelerce uzaktan, onları görmeden ve hissetmeden, yalnızca iyilik duygusuyla bize bu güzel insanlar için teslim edilen emanetleri sahiplerine ulaştırmak için yapmıştık bu yolculuğu. Geride unutamayacağım güzel anlar ve bu fotoğraflar kaldı.<span class="Apple-converted-space"> </span></p>
<p>Güneş tam tepemizde, gözlerim hafif nemli, uzaktan süzüyorum kara kavruk çocukları. Bu çocuklar ki, kara olsalarda, görünenin aksine yüzleri apaydınlık, baktığınızda insana yaşam sevinci veriyor. Evet, şimdi tam bu anda, iyilik denilen eylemin ne derece önemli olduğunu bir kez daha idrak ederek yalnızca buradaki duyguya kendimi bırakmak istiyorum. Ne demişti şair: iyilik eden, iyilik bulur!</p>
<p><img src="../../../../public/story/0/3/somali5.jpg" alt="somali5.jpg" /></p>
<p>Ekrem Kubilay Karadeniz - Somali, 2024</p>
<p> </p>
<p> </p>

<p style="font-weight: 400;">Biz Müslümanlar genel olarak duygusal insanlarız. Keza içerisinde bulunduğumuz yapı bizleri duygusal olmaya itiyor. Hâl böyle olunca bu duygusallık eylemlerimize de yansıyor. İşte kurbanda tam olarak bir eylemselliktir Müslümanlar için. Kıymeti kendi katında değerli olanları Allah için kurban etmek de bununla ilgilidir. Kurbanın emir olmasının yanında, bir hayvanı boğazlarken dağlanmayan kalbin sebebi de o hayvanı muhakkak Rabb’e kurban etmenin kalpte bıraktığı tatlı teslimiyet hissidir.</p>
<p style="font-weight: 400;">Bundan mütevellit bizler de 2024 yılı kurban çalışmalarımız kapsamında; ümmetimizin mahzun diyarı Filistin’e ve ümmetin yoksul diyarları Somali ve Togo’ya doğru, Türkiye’deki Müslümanların selamlarını ve emanetlerini iletmek üzere yola çıktık. Bendeniz Afrika’nın gelişmekte olan ülkelerinden olan Somali’ye yolcu iken yanımda ise birbirinden kıymetli iki kıymetli ağabeyimse yol arkadaşlarımdı. Allah’ın emrini boyun eğmek ve Müslüman kardeşlerimizle aramızdaki sınırları aşıp kurbanlarımızı paylaşmak için yola çıktık. İşbu yazı mukaddes yolculuğumuzun bendeki tesirlerini ve Somali üzerindeki düşüncelerimi içermektedir.</p>
<p style="font-weight: 400;"><br />14 Haziran’ı 15 Haziran’a bağlayan gece İstanbul’un özünü hâlâ sokaklarında saklamaya çalışan Fatih’te yol arkadaşlarım ile buluşup, Somali ile aramızda köprü görevi üstlenecek olan İstanbul Havalimanı’na doğru yola koyulduk. Daha önce yurtdışına çıkmamış, Allah için kıtalar aşmamış olan benim için bu yolculuğun heyecanı, Somali’ye gideceğimin haberini aldığım andan itibaren bünyemi sararken, aynı şekilde havalimanında da devam etti. Uçağımızın kalkacağı saate kadar havalimanının içerisindeki koşuşturmaya ister istemez bizler de dahil olduk. Gerekli denetimlerden eksiksiz şekilde geçtikten sonra yolculuğumuzun ilk kısmı başlamış ve 7 saatin sonunda Afrika’nın en özel ülkelerinden birisi olan Etiyopya’ya, Somali’ye aktarma yapma amacıyla inmiş bulunduk. Yaklaşık 40 dakikanın akabinde de; Somali’ye, bizi bekleyenlere, Müslüman kardeşlerimize doğru havalandık. 2 saati hava geçirdikten sonra, Aden Abdulle Havalimanı’na inmiş ve Somali’ye ulaşmıştık. Her şey uçaktan inip sıcak yaz rüzgarının yüzümüze vurmasından sonra başlıyor, gözler üzerimize çevriliyor ve Somali serüvenimiz tam anlamıyla başlıyordu.</p>
<p style="font-weight: 400;">Havalimanının hemen girişinde, bizi karşılamak üzere bekleyen Tevfik amcaya memleketten uzaktaki ilk selamımı verdim. Düşününce, yer yüzünün mescid olduğu dünyada müminler de muhakkak bu mescidin birer kolonlarıdır. Tam olarak da öyle hissetmiştim havalimanındaki herkese selam verip verdiğim selama İslam’ca karşılık alınca. Ümmet olmanın hissi, vücudumun her bir zerresini kaplamıştı. Havalimanından çıkış işlemlerimizi gerçekliştirip, bizi Somali’de 5 gün boyunca misafir edecek otelimize doğru yola çıkmış, sadece Uzak Doğu’da yaygın olduğunu düşündüğüm üç tekerli ve üstü kapalı motorların, yani tuktukların, alabildiğince her yerde olduğunu görmem, bu diyardaki ilk şaşkınlığım olmuştu. Şoförümüz Saddam’ın bizi otelimize götürmek için girdiği üç yoldan ikisini, Afrika’nın bazı bölgelerinde görev alan ve bu bölgede oldukça etkili olan Afrika Birliği askerli kapatmış ve girmemize izin vermemişlerdi. Keza Somali, iç siyasetinde oldukça karışık bir ülkeydi. Merkezi otoritenin pek de kuvvetli olmadığı Somali’de devletin güvenli olarak belirttiği tek bölge başkent Mogadişu’nun merkezi ve Green Zone olarak adlandırılan ve Afrika Birliği tarafından korunan havalimanın bulunduğu alan ve çevresiydi. Hâl böyle olunca, neden bizimle geliyolar dediğim iki silahlı korumaya karşı şaşkınlığım otele yaklaştıkça azalıyordu. Geçtiğimiz her bir güvenlik noktasında durduruluyor, Başkent Mogadişu’ya verilen önemi şehre girişlerde yapılan güvenlik çalışmalarından anlıyordum. Sağ salim otele varmıştık. Anahtarlarımızı alıp odalarımıza yerleştiğimizde, belki de Somali’de kaldığım süre boyunca her seferinde hayranlık ve şaşkınlıkla dinlediğim o sesi, tam da odanın kapısını açmak üzere anahtarı çeviriken işittim. Bütün sokaklardan, Kur’an sesleri yükseliyordu. Somali’de hoparlörlerin görevi, sokakları İslam’la buluşturmaktı. Bu durum Namazla bitmiyor, bünyemizi huzurla dolduran toplu salavatlarla sona eriyordu. Otel odama bile bakmadan namazın bitişine kadar pencerede kalmıştım ki tam da o esnada aklıma sivrisinek tehlikesi gelmiş ve camı aniden kapatınca odamla tanışmıştım. Kalacağım oda, ilk başlarda bana Somali şartlarının çok üstünde gelmişse de aslında Somali’nin gelişmeye meyilli bir ülke olduğunu ve bundan dolayı da ülkesine gelen misafirlere ellerinden geldiğince en iyi şekilde hizmet etmek istediklerinin çıkarımına varmıştım. Kısa bir dinlenmenin arından, otelin lobisine tekrardan inmiş ve bir yandan yapacağımız kurban çalışmasının son detaylarını konuşuyor bir yandan da kaldığımız otelin lokantasından karnımızı doyurmak için yiyecek bir şeyler sipariş vermiştik . Tam da o esnada, Somali maceramız boyunca bize yoldaşlık eden tercümanımız Ebşir abi yanımıza gelmişti. İlk başta bana soğuk bir karaktere sahip birisi gibi gelse de kendisiyle zaman geçirdikçe bu fikrim tamamen değişmiş ve Ebşir abiyi çok sevmiştim. Son detayları da halledince odalarımıza çekilmiş, mübarek günlerin başlamasını beklemeye koyulmuştuk.</p>
<p style="font-weight: 400;"> Alarmımın yüksek sesiyle uyanırken bayram sabahında düşündüğüm ilk şey, hayatımda ilk defa farklı bir coğrafyada bayram namazını kılacağım oldu. İçimi kaplayan heyecanla birlikte hazırlanırken, bir yandan da artık Somali’de rutinim haline gelecek olan sineklerden koruyucu ilacımı kullandım. Her şey hazırdı, bağışçılarımıza emanetlerinin kesim anlarını izlettirmek için kullanacağım ekipmanlarımı da sırtlanıp kurban kesim alanına doğru yola koyulduk.Yol boyunca tanık olduğum başkent Mogadişu’nun neredeyse her yanında bulunan asker üniformalı ve silahlı görevliler ülkenin adeta özeti niteliğindeydi. Keza, askerlerin her biri farklı üniformalar giyiyor, farklı teçhizatlar kullanıyorlardı. Ülkenin en önemli iş alanlarından birisi güvenlik sektörüydü ve bu da aslında Somali’nin güvenlik açısından zayıf bir ülke olduğunun göstergelerinden bir tanesiydi. Kurban kesim alanına doğru yaklaştıkça, aracımızın penceresinden Mogadişu’yu izliyor ve kendimce çıkarımlarda bulunuyordum. Derken, kurban kesim alanına ulaşmıştık.</p>
<p style="font-weight: 400;">Bahsettiğim bu alan, zihnimdeki Afrika tahayyülünün adeta bir yansımasıydı. Bütün gözlerin üzerimde olduğunu hissediyordum. Bu gözlerin sahipleri, kurban kesimlerinde çalışmak için bıçaklarını bellerine takıp sıraya girmiş yüzlerce erkek ve kesim esnasında daha az kirlenmek için buldukları poşetleri birer tişört ve etek hâline getirip giymiş yerel kadınlardı. Hepsindeki ortak özellikler ise, Afrika’daki neredeyse herkesin giydiği çeşitli futbol takımlarının formaları idi. Bana göre bu durum, Afrika üzerindeki en önemli dosyalardan bir tanesidir.</p>
<p style="font-weight: 400;">Bayramın en büyük sorumluluklarından birisinin vakti gelmişti. Bayram namazını kılmaya gittiğimiz camiinin yerlerinde halılar yoktu ve bunun daha sonra Somali’deki çoğu camii ve mescitte de yaygın olarak görülen bir durum olduğunu anlamıştım. Somalili kardeşlerimizle serinlik içerisinde kıldığımız namazımız imamın selamından hemen sonra bitti ve bizlerde kurban kesimleri için ayrılan alana doğru yürüdük. Bize ayrılan alan içerisinde gerçekleştirdiğimiz 100 kurban kesimi bitene kadar edindiğim tecrübeler belki de hayatımın en anlamlı tecrübeleri olmuştu. 1. gün kesimlerimizin sonuna geldiğimizde bize gün boyu yardımcı olan 17 kardeşimize de ikramlarda bulunup, sonraki günlerde de gitmeyi iple çekeceğim çocuklara doğru, Somali’nin büyük bir çoğunluğunu oluşturan ve insanların kuraklık ve yoksulluk nedeniyle yerleştiği ve gündüzün bütün yorgunluğunu üzerimizden atacak kamplara doğru yola çıktık. Gittiğimiz kampa varana kadar fazlaca vakit harcamıştık ve belirlenen dönüş saatimize çok az kalmıştı. Bundan dolayı, içimde ukde olarak kalacağını düşündüğüm kamp alanına ulaşmış ve bizleri genişçe bir ağacın gölgesi altında bekleyen kampın kadınlarının ümitvar bakışları ile karşılaşmıştık. Hepsi nizami şekilde çöl kumlarına oturmuş ve kendi aralarında sessizce konuşarak bizlere bakıyorlardı. Hemen önümüzde bulunan, kampa bizden önce gelen ve içerisinde paketlediğimiz kurban etlerimizin bulunduğu kamyonetimizin kasasından etlerimizi alıp bizleri bekleyenlere etlerini, üzerimizde vekaletleri bulunan bağışçılarımız ve bütün ümmet adına teslim ettik. Vaktimiz iyice daraldığı için kamptan ayrılmak zorundaydık. Aracımıza bindik ve tekrardan dönmek üzere otelimize doğru yola çıktık.</p>
<p style="font-weight: 400;">Dönüş yolunda belki biraz uyurum diye kendimce hesap yaparken Mogadişu’ya girişin zorluğunu çok geçmeden öğrenince bu planımdan vazgeçtim. Şehrin önemle korunduğunu biliyordum lakin başkente girene kadar askerlerin askerleri aradığı güvenlik noktalarının sonunun gelmeyişini kendi gözlerimle görünce, Mogadişu’nun Somali için ne kadar önemli olduğuna birebir tanıklık etmiştim. Keza Somali’nin ticari, askeri ve sosyal hayatının tamamı burada Mogadişu’da dönüyordu. Tam da bu sebeplerden dolayı, ülkede Türk askerinin eğitmediği tek birlik olan ve Somali’nin istihbarat birimi olan Nisa kuvvetlerinin neden insanlara ve diğer askerlere bu kadar sert yaklaştığını anladım. Her gün yaşanacak bu senaryonun ilk gününün sonunda tekrardan otelimize gelmiştik. Ekip arkadaşlarım ile belirlediğimiz saatte tekrardan buluşmaya karar verip odalarımıza dağılmıştık. Saatlerdir benden haber alamayan ve bayramlarını hâlâ kutlayamadığım ailemi aramak odama girdikten sonra ilk işim olmuştu. Aileme uzun uzun; buradaki hayatı, çocukları, yaşam koşullarını ve hissettiklerimi anlattım. Vedalaşırken ertesi gün çocuklara iletmek üzere selamlarını da alıp otelimizin wifisi ile internete bağlanabildiğim telefonumu kapattım. İlk günün akabinde çektiğim kurban kesim videolarını hisse sahiplerine ulaştırmak üzere tasnifledim ve Somali maceramın 1. gününü kendim için kapatmış oldum.</p>
<p style="font-weight: 400;">İkinci günün sabahına içerken pek de keyif almadığım, lakin keyif alabilecek bir durumda da olmadığımı bilerek içtiğim poşet çayla başladım. Bizim için bilirsiniz ki çay çok önemlidir. Somali de ise elbette haklı olarak insanların tercihi kahveden yanaydı. Bundan dolayıdır ki bize de kahve ikram ettiler. Hayatımdaki en güzel kahveyi Somali’de tam da o an içmiştim. Belki de bu durum benimle ilgilidir çünkü çay içmekten kahve içmeye çoğu zaman vakit bulamıyordum. Derken artık hareket etme zamanımız gelmişti. Yolumuz tekrardan dün gittiğimiz kampa düzülecek ve çocuklarla tekrardan buluşacaktık.</p>
<p style="font-weight: 400;">Kamplar, herkesten çok çocukların yuvalarıydı. Orada doğuyor, orada büyüyor ve belki de orada vefat ediyorlardı. Çocuklarla geçirdiğim anları anlatmak için kelimeler kesinlikle yeterli değil. Ümmet olmanın hissini, gururunu iliklerime kadar hissettiğim bu anlarda, çocuklarla bol bol oyunlar oynadık. Her dakikasında bizleri bir araya getiren Allah’a hamd ettiğimiz bu anlar, ömrüm boyunca asla hatıralarımdan silinemeyecek. Çocukların varlığı bizler için her zaman umut olacak. Özellikle de Kur’an ile büyüyen çocukların, ki bu çocuklar da Kur’an ile büyüyorlardı, başını getirdiğimiz her ayetin sonunu getiriyor, bizler için tilavette bulunuyorlardı. Onlara bunları öğreten ise, kampın en büyük yükünü sırtlanmış olan kamp imamı idi. Temiz yüzü hâlâ aklımda olan imamımız, Somali’yi vuran selden sonra 2 ay boyunca yollarda kalmış ve sonunda bulunduğumuz kampa, anlamı ‘‘Allah’tan Beklenen’’ olan Alasugi kampına ulaşmıştı. Burada bulunan küçücük bir kapalı alanda 500’e yakın çocuğa Kur’anı ve İslam’ı anlatıyor, Allah’ın izniyle cennetini hazırlıyordu. Çocuklara geçirdiğimiz kıymetli anlardan sonra kampın imamı ile kamp ve çocuklar için neler yapabileceğimizi, hangi konularda kendilerine desteklerde bulunabileceğimizi sorduk. Kendisi, kampın aynı zamanda camii olarak kullanılan medresesinin bakıma ihtiyacı olduğunu nazikçe belirtti. Bizlerde bu konuda kendilerine destek olacağımızın sözünü verip hem imamla hem Alasugi ile hem de çocuklarla vedalaşıp tekrardan otelimize doğru yola çıktık. Otele döndükten sonra mihmandarımız bize şehir merkezinde gezebileceğimizi, buna imkanımızın olduğunu belirtti. Bizde bu kısıtlı vakti, 16. yüzyılda Portekiz tehdidi altındaki Mogadişu'ya yardım etmek üzere bölgeye sefer yapan Osmanlı donanması komutanlarından Abdülaziz Paşa tarafından yaptırılan camiiyi ve daha sonrasında Hint Okyanusu’nu gözetlemek için kullanılacak olan deniz fenerini ziyaret etmek için kullanmaya karar verdik. Abd-i Aziz olarak adlandırılan ve içerisinde bu iki eseri barındıran bu bölgeye ulaştığımızda buralara yüzyıllar önce de geldiğimizi ve şimdi tekrardan benim gelmiş olmamın mutluluğu ile tekrardan ertesi güne hazırlık yapmak için otelimize döndük. Gecesinde ertesi günümüzü planladığımız 2. günün sonuna gelmiştik.<br /><br />3. gün en güzel ve en zor günlerden bir tanesiydi. Keza ilk zorluğu sabah uyanırken yaşamıştım. Alelacele hazırlanıp otelin giriş katına doğru indim. Ekip arkadaşlarımın yanına vardım ve hızlıca atıştırıp tekrardan kesimhaneye doğru yola koyulduk. Artık yollarına yabancı gelmediğim kesimhaneye ulaştık. Kurban organizasyonumuzun üçüncü gününde artık yavaş yavaş bize emanet edilen hayvanlarımızın kesimlerini tamamlıyorduk. Sonuncu kurbanımızı da Allah’a armağan edince, namazımızı kılmak üzere kesimhanenin mescidine doğru yola koyulduk. Namazlarımızı da kılınca artık bizim için yapılması gereken tek şey kalmıştı, vekaletini aldığımız emanetleri gerçek sahiplerine ulaştırmak. Öyle de yaptık; Dibane kampı, yani ismi Allah’a kurban edilen anlamına gelen kampa doğru yol aldık. Kampın isminin anlamını duyunca bu güzel tevafuğun yüzümü güldürmesi, bizleri bekleyen çocukları görünce katlanarak çoğaldı. Kadınlar, yaşlılar, gençler ve çocuklar bizleri bekliyorlardı. Büyüklerimin sürekli bahsettiği ‘‘beklenen olmak’’ kavramını ilk defa o an hissetmiştim. Müslüman; beklenen olmalı, dünyadaki bütün zulme, haksızlığa maruz kalmış insanlara ulaşmalı ve onları elinden geldiğince sarıp sarmalamalı. Ta ki zulümlerin biteceği, yeni bir dünyanın kurulacağı kardan aydınlık günlere kadar. Bu düşüncelerin hepsi zihnimde dolaşırken bir yandan da çocuklara şeker dağıtıyordum. Bu güzel anları, bir daha unutmamak üzere beynime kodlamıştım.<br /><br />4. gün bizim için Somali’de geçireceğimiz son gündü çünkü ertesi sabah uçağımız vardı ve ülkemize dönecektik. Bütün vazifelerimizi yerine getirmiş, Türkiye’den binlerce selamı Somalili kardeşlerimize ulaştırmış ve sınırları aşarak kurbanımızı paylaşmış olarak dördüncü günü Somali’nin kendisine ayırmıştık. Biz de kısa bir rota çıkarıp, Somali’yi daha iyi tanımak için yola koyulmuştuk. İlk durağımız kara şahinin düştüğü yere gitmekti, lakin bir türlü bu tarihi anın yaşandığı alana doğru gidemedik. Keza oraya çıkan bütün yollar kapanmıştı. İkinci durağımız ise İtalyanların Somali’de barınamamasına rağmen inşa ettirip daha sonrasında bırakıp gittikleri İtalyan Katedrali idi. Lakin ona da güvenlik tedbirleri nedeniyle uzaklardan bakmak durumunda kaldık. Benim için bu yapılardan ziyade dikkat çeken, yol boyu gözlemlediğim evlerdi. Birçok ev neredeyse tarihi eser sayılabilecek evlerdi ve hepsi harabeye dönmüştü. Ayakta kalan evlerin duvarları ise kurşun izleri ile doluydu. Bu evlerin arasından geçerek günün en özel durağına ulaştık. Türk Büyükelçiliği’ne nezaket ziyaretinde bulunmak üzere, Somali’de bulunan en büyük elçiliğe ulaşmıştık. Aynı zamanda Türkiye’nin de en büyük elçiliği, Mogadişu Büyükelçiliği idi. Baktığım zaman elçiliğimiz okyanusun kıyısına inşa edilmiş büyük bir alanın içerisinde idi. Birden fazla binanın bulunduğu bu kompleksin içinde kendimi mutlu hissetmiştim. Güzelce bir çay içip keyiflice sohbet ettikten sonra, merakla beklediğim son noktaya doğru elçilik çalışanlarımıza selam verip kolaylıklar diledikten sonra yola koyulduk. Kısaca bi’ mesafeden sonra, bütün güzelliği ile bizi Hint Okyanusu bekliyordu. Okyanusun arkasını çeviren işletmenin duvarlarını aşıp okyanusu ilk gördüğümde düşündüğüm ilk şey, okyanusun kesinlikle denizden çok farklı olduğuydu. Keza suyun rengi, kokusu çok farklıydı. Yavaş yavaş suya doğru ilerlerken kulağıma gelen müzik sesleri, ailelerin neşeli konuşmaları etrafında okyanusu iyice seyrettikten sonra birkaç dakika da olsa biz de okyanusun ılık suyundan nasiplendik. Böylelikle eksik de olsa rotamızı tamamlamıştık. Artık son hazırlıklarımızı da tamamlayıp dönüş yolculuğumuz için otele doğru son kez yol aldık.</p>
<p style="font-weight: 400;">Somali maceramız, kaldığımız oteldeki son işlemlerimizi hallettikten sonra sona erecekti. Havalimanına doğru geldiğimizde yaşadığım 5 günün zihnimde bıraktığı izleri düşünerek uçuş saatini bekledim. Bu güzel tecrübeyi 19 yaşımda edindiğim için Allah’a hamd ettim. Somali’nin aslında ne kadar değerli ve önemli bir ülke olduğunu, Somali halkının ne kadar misafirperver oldukları üzerine uzun uzun düşündüm. Ümmet coğrafyasındaki ilk durağım olan Somali, ben de çok güzel hatıralar biriktirmişti. Buradaki çocuklar ile bir gün tekrardan buluşma ümidiyle uçağa bindim. Yol boyu sadece Somali değil, bütün ümmet coğrafyası için kendi nazarımda çözümlemelerde bulundum, planlar yaptım. İşin sonunda fark ettiğim tek şey sadece Somali’nin değil, bütün ümmetin çocukları ile el ele verip bizim için mescid kılınan bütün dünyaya iyiliği yani Allah’ın emrini ulaştırmam gerektiği oldu…</p>
<p style="font-weight: 400;"> </p>
<p style="font-weight: 400;">Muhammed Yasin Gidici - Somali, 2024</p>