Hiç düşünmemiştim böylesini. Böylesine bir yokluğu. Gözümde hep canlanırdı, kara kavruk çocuklar, kahverengi kuru bir toprak, çalılardan yapılmış evler. Ama sadece canlanırdı. Gerçek, bundan çok başkasıymış. Gözümde canlanan bu somut şeyler, aslında içinde nice duyguları barındırıyormuş. Yokluk duygusu mesela. Varlığı bilmeyen yokluğu bilebilir miydi? Belki de yaşamayı onlar için kolay kılan, varlığı bilmemeleriydi. 

Kimi zaman aç, kimi zaman susuz, kimi zaman elbisesiz, dünyanın bir köşesinde yaşıyordu bu insanlar. Varlık içinde yüzen bizlerin tam aksine, onlar yokluk içinde yüzüyorlardı. Öyle ya, insanoğlu her şarta uyum sağlar ve öylece yaşayıp giderdi. Fakat insanca yaşamak herkesin hakkıydı. İnsanca yaşamak için, nice zenginliklere sahip insanların içine nakşedilmeliydi iyilik duygusu. İşte o zaman, herkes insanca bir yaşama kavuşabilirdi. 

Şimdi ben, insanca yaşamayı hakeden fakat dünyanın acımasızlığıyla karşı karşıya kalmış bu insanların arasındayım. İyilik için, onların gönlüne dokunabilmek için oradaydım. Kilometrelerce uzaktan, onları görmeden ve hissetmeden, yalnızca iyilik duygusuyla bize bu güzel insanlar için teslim edilen emanetleri sahiplerine ulaştırmak için yapmıştık bu yolculuğu. Geride unutamayacağım güzel anlar ve bu fotoğraflar kaldı. 

Güneş tam tepemizde, gözlerim hafif nemli, uzaktan süzüyorum kara kavruk çocukları. Bu çocuklar ki, kara olsalarda, görünenin aksine yüzleri apaydınlık, baktığınızda insana yaşam sevinci veriyor. Evet, şimdi tam bu anda, iyilik denilen eylemin ne derece önemli olduğunu bir kez daha idrak ederek yalnızca buradaki duyguya kendimi bırakmak istiyorum. Ne demişti şair: iyilik eden, iyilik bulur!

Ekrem Kubilay Karadeniz - Somali, 2024